راه: 88

یکشنبه

88

همیشه دلمون برای 88 تنگ خواهد بود، آنچه بر ما گذشت ، اما ماییم و امید و استقامتی در 89 .

سبز، تویی که سبز می‌خواهم.
سبز ِ باد، سبز ِ شاخه‌ها.

همراهان به فراز برشدند.
باد ِ سخت، در دهان‌شان
طعم زرداب و ریحان و پونه به جا نهاد.

«ای دوست، بگوی، او کجاست؟
دخترَکَت، دخترک تلخ‌ات کجاست؟»

چه سخت انتظار کشید
«چه سخت انظار می‌بایدش کشید
تازه روی و سیاه موی
بر نرده‌های سبز!»

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

خود گویه

هرچه می گذره در خواستن و نخواستن که دو مفهوم متضاد هستن بیشتر شک میکنم .
از منظر نخواستن ، خواستن نوعی از نخواسته هاست که نمی خواهی و نخواستن ، خواسته است که نمی خواهی .
گذر فهم واژه های آشنا به ناشناخته ترینها ، نوعی از فهم بشریست که همواره آنها را پذیرفته و به کار می برد . آیا تا به حال به معنای آنچه می دانیم اصالت داده ایم ؟
به آنچه فکر می کنیم بیاندیشیم .